نقش و جایگاه معلّم1
نقش و جایگاه معلّم در نظام تعلیم و تربیت
معلّم به عنوان مهمترین عامل نظام یاددادن و تربیت، از نقش و مقام بسزایی برخوردار است،چون او علاوه بر نقش هدایت،حفاظت و تقویت،در پرورش و رشد ابعاد وجودی دانش آموزان نقش بی بدیلی ایفا می نماید.
به عبارت دیگرتنها تجارب ها و دیدگاه های علمی معلّم نیست که در نظام یاددادن و تربیت مؤثر واقع می گردد، بلکه کلّ شخصیّت وی درتغییر و تحوّل روحی و فکری دانش آموزان تأثیر میگذارد؛
کل فعّالیت های او، از نحوة پوشش، گفتار و اخلاق و رفتار وی تا افکار و تفکر هایش در فرایند پرورش بچه و نوجوان، دخالت بی واسطه داشته و نسل ها را به هم پیوند میدهد و فرهنگ و تمدن جامعه را محافظت و درصورت نیاز تغییر تحول و تکامل میبخشد.آموزش وپرورش کلید فتح آینده و معلّمان، فاتحان عرصة دانش و تمدن اند.
از این نظر «معلّم» مهم ترین عامل در ایجاد شرایط مناسب در تحقق هدف های نظام تعلیم و تربیت بوده و نقش او در هدایت آینده سازان جامعه غیرقابل انکاراست.
«معلّم»به یادگارماندنی ترین کلمه و واژه ای میباشد که همواره در کنار اهل خرد و اندیشه،در همه زمان ها بر تارک تعلیم وتربیت میدرخشد؛ همان که در قرآن جلوه ای از قدرت لایزال الهی و مختصّ ذات اقدس وی معرفی گردیده و فرستاده گرامی اسلام(ص)در اهمّیّت جایگاهش میفرماید:« اِنَّما بُعِثتُ مُعَلِّماً»
معلّم باغبان فطرت بشر میباشد. فطرتی که با فطرت الهی سرشته میباشد و رسالت اش بیداری آدم ها و دمیدن روح معرفت به جان های ناآگاه و رویش گل های فطرت و افشاندن بذر معرفت بر مزرعة جان ها و تبدیل نهال وجود آدمی به شجرة طوبی و تبدیل زندگی او به حیات طیّبه میباشد.
همان که امیرالمؤمنین(ع)در مراتب آن میفرمایند:«من عَلّمَنی حَرفاً فَقَد صَیرنی عَبداً» (هرکس چیزی به من بیاموزد، منرا غلام و بندة خود نموده است.) هم وی که جایگاه معظم رهبری(مدظله العالی) در اهمّیّت نقش او در پرورش و بالندگی فرهنگی جامعه میفرمایند:«دست توانای معلّم میباشد که چشم انداز آیندة مارا رسم می نماید. معلّم هم بایستی علم بدهد، هم بایستی شیوه تفکّر و کار تفکّر را بیاموزد. هم رفتار و اخلاق آموزی در کار وی باشد.»
نقش و جایگاه معلّم1
شما می توانید برای کسب اطلاعات بیشتر از مقالات ما, به وب سایت آقای دکتر حمید صادقیان مراجعه نمایید.
آدمی فی نفسه در جستجوی قهرمان و اسوه ای میباشد که اورا الگو خود قرار دهد تا به پیروی از او به سر منزل مقصود نایل آید. حتماً معلّم میباشد که درجوامع گوناگون، نقش این قهرمان بی بدیل را به خوبی ایفا می نماید،
همان که هدف های تربیتی، درگرو اخلاق و رفتار و منش اوست. لذا در نظام تعلیم و تربیت، همواره بر منزّه بودن معلّم و منصف بودن وی به صفات اخلاقی تأکید فراوان شد‌ه‌است و نظریه پردازان زیادی معلّم را به داشتن آراستگی ظواهر و باطن، عزّت نفس و دوری از اخلاق ناپسند توصیه نموده اند و منصف بودن او به صفات اخلافی نیکو را از بزرگترین خصوصیات و صلاحیت های معلّمی بر شمرده اند.
در صورتی که امام علی(ع) میفرمایند:«هر کس خویش را در جایگاه راهنما و معلّم سایرافراد قرار میدهد،بایستی قبل از یاد دادن دیگرافراد به آموختن خویش بپردازد و در جایگاه تربیت سایرافراد، پیش از تربیت به زبان، به تربیت با عمل همّت گمارد.»
چنانچه شخصیّت معلّم دارای صفات انسانی از قبیل: مهر ورزی، نوع دوستی، درست کاری، همیاری، خویشتن داری و ایمان باشد، طبعاً تقلید از اینگونه خصوصیت هایی، سلامت روانی طفل و امنیت آیندة جامعه را ضمانت خواهد کرد.
با این تعریف، «معلّم» به عنوان یکی‌از مهمترین الگوهای مورد وثوق جامعه، نقش بسیار حسّاسی در اخلاق و رفتار اشخاص جامعه، به ویژه دربین دانش آموزان داشته و نظام آموزشی نیز بیشتراز هر فرصت دیگری به عنوان رکن اساسی توسعه و گسترش و بالندگی اجتماعی و فرهنگی جامعه قلمداد شده و به منزلة قدرتمندترین ابزار شکل دهی آیندة یک کشور و پایداری و تداوم تاریخ و فرهنگ وتمدن یک جامعه به‌حساب می‌آید. بدین ترتیب بایستی پذیرفت که کیفیّت و قابلیّت های معلّمان شاغل در آموزش و پرورش، آیینة تمام نمای کیفیّت نظام آموزشی آن جامعه اند.
