ماجرای بهشت آدم و حوا
ماجرای بهشت آدم و حوا
بهشت آدم علیه السلام او‌لین سکونت گاه وی همراه با حوا سلام الله علیها به حساب آورده می شود که در سه سوره از قرآن کریم و مهربان از این بهشت یاد شد‌ه‌است و بنابر آیه‌های قرآن کریم و مهربان حضرت آدم و حوا در‌این بهشت، از فراوانی نعمت برخوردار بودند. درباره ی وضعیت بهشت آدم علیه السلام به عنوان او‌لین پیامبر بزرگوار الهی، عمده اندیشمندان مبنی بر احادیث عترت و ظواهر آیه‌ها، معتقدند این بهشت به جهت خصوصیت های خاصی که دارد، از جنس بهشت های قیامتی نیست.
بهشت حضرت آدم(ع)
بعد از آنکه پروردگار ابلیس را عقاب نمود و اورا از نعمت خویش محروم کرد، متوجه آدم شده وی و همسرش را وارد بهشت کرد و به وی وحی کرد که نعمتی که به تو عطا کرده ام بخاطر داشته باش، چون من تورا به فطرت بدیعی خلق کردم و به اراده خویش، تورا مخلوقی تمام عیار نمودم، از روح خویش در تو دمیدم و ملائکه خویش را به سجده تو واداشتم و پرتوی از نوروفروغ دانش خویش را به تو لبریز کردم.
ای آدم، ابلیس را بخاطر تو از عفو و بخشش خویش محروم ساختم و بعد از آن که از امر من سرپیچی کرد لعنش کردم. خانه ابدی بهشت میباشد و این منزل جاوید را جایگاه و مکان تو قرار دادم، چنانچه اطاعت امر کردی، پاداشت را پسندیده می دهم و در‌این بهشت تورا تا ابد نگاه می‌دارم، اما چنانچه نافرمانی من را نمودی تورا از منزل ام اخراج میکنم و با آتش خود تورا عذاب خواهم کرد، به خاطر بسپار! این ابلیس دشمن تو و همسرت میباشد، از حیله وی برحذر باش تا از بهشت رانده نشوی.
پروردگار به آدم و همسرش اجازه داد که در امنیت کامل از خوراکیهای بهشت استفاده نمایند و آن‌ها‌را در چیدن هر میوه ای که تمایل داشتند آزاد گذاشت و فقط از آنها خواست که میان آن همه نعمت، از میوه یک درخت صرف نظر نمایند.
برای اینکه هیچگونه ابهامی درباره این درخت باقی نماند و در شناسایی آن تردیدی نباشد، پروردگار به درخت ممنوع اشاره و آن را معین کرد تا هرگونه شبهه که ممکن میباشد به ذهن آدم و همسرش راه یابد برطرف شود و مجددا به آنها هشدار داد که چنانچه بدین درخت نزدیک گردید و یا این که از محصول آن بچینید، در زمره ستمگران قرار میگیرید، و در عوض به آن ها وعده داد که در حالتی‌که از این درخت ممنوع صرف نظر کردید «وسایل آسایش و تنعم شما آماده میباشد و در بهشت، گرسنگی، برهنگی، تشنگی و درد برای شما نیست».
لذا صریحا به آنها فرمود: «تو و همسرت در بهشت منزل نمائید، هرگاه خواستید، با آزادی کامل ازبهشت بخورید اما به‌این درخت نزدیک نشوید که از ستمگران میشوید.»
آدم وارد بهشت شد و هرچه مطابق میلش بود رو استفاده می کرد، در بین درختان بهشت گردش و در سایه آنان استراحت میکرد و از گلهای آن می چید و ازمحصول های بهشت لذت میبرد و کام خویش را شیرین میکرد و از آب های گوارای بهشت مینوشید. همسر آدم نیز از این نعمتهای بهشتی سود مند و کامیاب بود و زیرا آب چشمه خوشبختی بر آنان روان بود در کنار هم خوشبخت بودند.
ماجرای بهشت آدم و حوا
شما می توانید برای کسب اطلاعات بیشتر از مقالات ما,به وب سایت آقای دکتر حمید صادقیان مراجعه نمایید.
وسوسه های ابلیس
ابلیس از آسایش آدم و همسرش و محرومیت خود از عفووبخشش پروردگار و بهشت برین خیلی غضبناک بود، لذا تصمیم گرفت کاخ خوشبختی آدم را واژگون سازد و اورا از نعمتهای بهشتی محروم گرداند! چون به نظرش این آدم بود که اورا از نقط ی اوج عزت به پایین کشید و از عفو و بخشش پروردگار و خشنودی وی محروم کرد و اینک که وی از بهشت ترد شده و آدم در کامیابی از نعمتهای بهشت بسر میبرد، پس بایستی این باخت را جبران نماید و با فریب آدم، اورا نیز از این موهبت محروم سازد.
ابلیس برای فریب آدم و حوا مخفیانه به بهشت راه یافت و با خیانت و نیرنگ سرگرم حرف با آدم شد و به وی وانمود کرد که در رفاقت خویش با آدم راستگو و در راهنمایی و نصیحت ناصحی مشفق میباشد.
ابلیس برای حصول باور آدم هر راهی را پیمود و هر دری را که می پنداشت امیدی در آن باشد کوبید، مهر و محبت خود را بر آدم و همسرش عرضه داشت و از روش دلسوزی، وی را از زوال نعمتشان ترساند و به آن ها گفت: «راز اینکه پروردگار شما‌را از میوه این درخت منع کرده این میباشد که چنانچه از آن استفاده نمائید، فرشته خواهید شد و یا این که در بهشت جاویدان خواهید بود!»
ابلیس وقتی دید، آدم و همسرش از رأی و مشورت کردن باوی گریزانند و وسوسه اش در‌این زن و شوهر مؤثر نمی افتد، و گوش وی به حرفهای وی بدهکار نیست، برایشان قسم و سوگند یاد کرد که من خیرخواه و امین شما هستم و قصد ضرر به شما‌را نداشته و نمیخواهم به شما صدمه ای وارد گردد تا براین اساس بر درستی قصد و رأی خویش تأکید نماید.
بعد از آن ابلیس در کار خویش افراط و پافشاری ورزید و به فریب آدم و همسرش افزود تا به هر روشی بتواند دست آدم و حوا را به میوه ممنوع برساند و گفت: بوی این میوه بسیار مطبوع و مزه آن بی سابقه میباشد و رنگی بسیار قشنگ و جذاب دارد.
آخر و عاقبت حیله و مکر شیطان، آدم و همسرش را فریب داد وکلمه های قشنگ و وعده های شیرین ابلیس این زن و شوهر را اغوا کرد و سرانجام وی از رأی او متابعت کردند و خود را به آنچه پروردگار نهی کرده بود، رساندند.
هبوط آدم علیه السّلام
بعد که آدم و همسرش از امر پروردگار سرپیچی کردند، خداوند نعمت خود را از آن ها گرفت و بهشت را بر آنها تحریم کرد و به آنها یاد آوری نمود: «مگر من شما‌را از این درخت منع نکردم و به شما نگفتم: شیطان دشمن آشکار شما میباشد»؟
آدم و همسرش توبه کردند و از کرده خود منصرف شدند و گفتند: «بار خدایا! به خویشتن ستم کرده ایم، چنانچه ما‌را نیامرزی و بما رحم نکنی ما از زیانکارانیم. پروردگار امر کرد: پایین بروید، و از بهشت بیرون گردید. شما در زمین جایگزین میشوید درحالی که برخی با برخی دیگر دشمن میباشید و زمین تا زمانی مشخص و معلوم جایگاه شماست».
پروردگار توبه این زن و شوهر را قبول کرد و لغزش آنها را بخشید و این عفو وبخشش آنان‌را امیدوار و شادمان و چشمشان را پر‌نور ساخت و آرزوی ماندن در بهشت و برخورداری دوباره از نعمتهای آن در مغزشان خطور کرد.
خداوند از این تفکر و میل وی مطلع بود، لذا به آنها امر کرد از بهشت خارج شوید و به آنها هشدار داد که دشمنی میان شما و ابلیس برای همیشه باقی خواهد ماند.
پروردگار این خبر را به آن ها داد تا از حیله و فتنه وی بر حذر باشند و اسیر وسوسه و نیرنگ وی نشوند. آفریدگار صریحا بدین زن و شوهر فرمود: «هر دو از بهشت خارج شوید، که بعضی از شما با بعضی دیگر دشمنید، چنانچه هدایتی از من به سوی شما آمد، هرکس هدایت من را متابعت کرد نه منحرف خواهد شد و نه شقی و بدبخت خواهد شد.»
پروردگار ضروریات و نیاز آدم علیه السّلام را در نظر گرفت و امیدی در دلش بوجود آورد تا به سوی تداوم زندگی قدم بردارد و در این‌راه سعی نماید. و به وی خبر داد که روزگار نعمت خالص و آسایش کامل، سپری گشته.
بعد از خروج از بهشت و محرومیت از نعمتهای آن همواره بر سر دو راهی خواهید بود: راه هدایت و گمراهی، راه ایمان و شرک، شیوه ی فلاح و خسران. هرکس راهی را که پروردگار انتخاب نموده است پیمود و در راه شریعت و سنت الهی و مسیر بی واسطه قدم برداشت، نباید از وسوسه شیطان و خدعه وی هراس داشته باشد، اما هرکس از یاد پروردگار غافل و از راه و روش راست گمراه شد، اسیر رنج و محنت می‌شود و در زمره اشخاصی قرار میگیرد که تلاش آن ها در دنیا بی ثمر میباشد درحالی که می پندارند کار سزاواری انجام میدهند و از نیکوکارانند.
