انفاق در راه خدا
انفاق در راه خدا
یکی‌از خصلت های مومنان انفاق در راه خداست که در آیات و احادیث بدان سفارش شد‌ه‌است. انفاق قبل از آن که نفع مادّی برای
نیازمند داشته باشد، سود معنوی برای انفاق کننده دارد و هر چه این انفاق خالصانه تر، پاکتر و مطلوب تر باشد، به همان نسبت رشد
اثر های آن بیشتر میگردد.
فلسفه انفاق انسان سازی میباشد، چون که آدم ها در سایه گذشت ها، عفووبخشش ها و ایثارها روحشان روح انسانی میگردد.
«افرادی که اموال خویش را در راه خداوند انفاق می نمایند همچون بذری میباشند که هفت خوشه. برویاند که در هر خوشه یک صد
دانه باشد، و خدا آن را برای هر که بخواهد (و شایستگی داشته باشد) دو یا این که چند برابر می نماید و پروردگار (از نظر توان و
بخشش) بزرگ و (به همه چیز) داناست.»
نکته قابل توجّه در‌این آیه آن میباشد که افرادی که در راه خداوند انفاق می نمایند به دانه پر برکتی که در زمین مستعدی افشانده گردد تشبیه شده اند،
در حالی که‌این افراد نباید به دانه تشبیه شوند بلکه انفاق آنان بایستی به دانه تشبیه گردد، و یا این که خود آنان‌را به کشاورزی که دانه
می افشاند تشبیه نمایند (و لذا مفسران گفته اند آیه دارای کلمه محذوفی میباشد، یا این که کلمه و واژه «صدقات» پیش از «الذین» یا
این که واژه و کلمه «باذر» پیش از «حبّه» در تقدیر میباشد).
البته هیچ گونه دلیلی بر حذف و تقدیر در آیه نیست. و تشبیه اشخاص انفاق کننده به دانه های پربرکت تشبیه جالب و عمیقی میباشد.
قرآن میخواهد بگوید عمل هر انسانی پرتوی از وجود وی میباشد و هر قدر عمل گسترش پیدا نماید وجود آن آدم در واقعیت توسعه
یافته است ،
مگر نه این میباشد که اعمال آدم تغییر‌و تحول شکلی از قوا و مواد جسمی وی میباشد؟
و به عبارت روشن تر، قرآن عمل آدم را از وجود وی جدا نمی داند، و هر دو را، آیه قابل تعبیروتفسیر میباشد و اشاره به یک واقعیت عقلی میباشد.
یعنی این گونه اشخاص درستکار همانند بذرهای پرثمری می باشند که به هر طرف ریشه و شاخه می گسترانند و همه جا را زیر پر و
بال خویش میگیرند.
در نتیجه معنی آیه مزبور اینگونه میباشد که: ای آدم! تو همچون گیاهی، و انفاق بسان آبی میباشد که گیاه بدان زنده میماند و پرورش
می نماید. به بیان دیگر، انفاق در وجود تو صفات خوب انسانی، عفو وبخشش، سخاوت، مروّت، انصاف، شجاعت و…را زنده می نماید.
انفاق در راه خدا
شما می توانید برای کسب اطلاعات بیشتر از مقالات ما,به وب سایت آقای دکتر حمید صادقیان مراجعه نمایید.
بدین ترتیب، انفاق قبل از آن که نفع مادّی برای نیازمند داشته باشد، سود معنوی برای انفاق کننده دارد و هر چه این انفاق خالصانه
تر، پاکتر و مطلوب تر باشد، به همان نسبت پرورش اثرهای آن بیشتر میگردد.
ممکن میباشد بعضی گمان نمایند که انفاق فقط فلسفه اش پر شدن خلأهای اجتماعی میباشد.
و لذا میگویند در صورتی‌که این موضوع را حکومت و دولت به عهده بگیرد و با سازمانی که تشکیل میدهد مشکلات فقر و مسکنت را
حلّ کند، دیگر نیازی نیست که به صورت انفاق های شخصی شکل گیرد. البته به این شکل نیست.
اینکه آدم چیزی داشته باشد و از خویش جدا نماید و مظهر رحمانیّت آفریدگار بشود نقش بزرگی در ساختن بشر دارد.
فلسفه انفاق انسان سازی میباشد، چون که آدم ها در سایه گذشت ها، عفو وبخشش ها و ایثارها روحشان روح انسانی میشود.
این نکته از قرآن مجید به خوبی بدست میاید، آنجا که خطاب به پیامبر اللّه صلّی اللّه علیه و اله میفرماید: خُذْ مِنْ أَمْوالِهِمْ صَدَقَةً
تُطَهِّرُهُمْ وَ تُزَکِّیهِمْ…از اموال آنان صدقه ای بگیر، تا توسط آن، آنان‌را پاکسازی و پرورش دهی!
در‌این آیه به همان فلسفه سازندگی صدقه اشاره می کند، نه به فلسفه اجتماعیش، یعنی سیر کردن شکم مستمندان.
چون میفرماید: از اموال آنان صدقه بگیر که توسط آن آنان را پاکیزه میکنی، آنان‌را پرورش میدهی.
درست مثل گیاهی که با وجین کردن رشد بیشتری مییابد، و در اصل هر جانور زنده ای این چنین میباشد که گرفتن آنان مساوی با
پرورش بیشتر آن میباشد.
رسول گرامی اسلام صلّی اللّه علیه و اله در باب رشد و ارتقاء مال انفاق شده، سخنی زیبا و پربار ذکر فرموده اند: الرحمن بیمینه و ان
کانت تمرة فتربوا فی کفّ الرحمان حتی تکون اعظم من الجبل» «کسی که صدقه و انفاق و کمکی از مال حلال بنماید-
ولی پروردگار جز مال حلال و پاکیزه را نمی پذیرد- پروردگار رحمان با دست خویش آن را میگیرد، چنانچه چه یک دانه رطب باشد،
آنگاه مال انفاق شده در دست پروردگار پرورش و نمو می نماید و به قدری بزرگ می گردد که از یک کوه بیشتر میشود.
