سعادت از دیدگاه امام حسین ( علیه السلام )
سعادت از دیدگاه امام حسین ( علیه السلام )
قطعاً مضمون سعادت برخورداری از لذایذ و رسیدن به آنچه آدم می‌خواهد ,
نیست که شقاوت را نقطه مقابل آن یعنی دوری از لذایذ بدانیم .
در صورتیکه چنین بود امام حسین ( علیه السلام ) مرگ را درمقابل زندگی با ستمکاران جز به روزی نمی دیدند .
زندگیِ با سعادت امام در مرگ شکوفا شد .
به روزی کلمه ای پر کاربرد در زندگی بشر است .
بشر در ادبیات خویش طی روز از این کلمه بهره جسته و هر آنچه برای وی خوشایند است
را با کلمه و واژه سعادت بیان میکند .
مثلا چنین می گوید که : «راه سعادت این است . »
یا این که «این فرد سعادتمند است یا این که آن فرد از سعادت محروم است . »
آیا فهم بشر از این کلمه و واژه درست بوده و آن را با معنای واقعی متصور می شوند؟
مفهوم خوشبختی و بدبختی در تصور بشر
معنایی که از بدبختی و خوشبختی در ذهن اکثریت مردمان وجود دارد , معنای صحیحی نمیباشد ,
بلکه بشر از واژه و کلمه سعادت معنایی خویش خواسته در نظر گرفته و از آن با به عبارتی معنا و مفهوم فرضی استفاده می نماید .
خوشبختی در قاموس آدم به معنای خوش گذراندن و در رفاه و آسایش غوطه خوردن است .
در واقع آدم هنگامی که به هر آنچه باب میل اوست دست یابد خویش را خوشبخت و سعادتمند میدانند .
و علیه در شرایطی‌که انسانی از لذایذ و خوشی ها محروم بماند بدبخت خواهد بود .
در یک حرف معنا خوشبختی و تیره بختی برای آدم «هر آنچه خواستم شد» و «هر آنچه خواستم نشد» است .
آیا سعادت در برخورداری از لذایذ خلاصه می شود؟
در سخنان علی ابن ابی طالب ( علیه السلام ) در خطبه دویست و بیست و یک نهج البلاغه در رابطه تفکر انسان چنین آمده است :
«در آن هنگام که در سایه عیش , شاداب و غفلت انگیز به دنیا می‌خندید
و جهان نیز به وی لبخند می زد ( خنده تمسخر ارائه می نمود . )
یک دفعه زمانه خار خود را در وی فرو برد و دوران قوایش را در نیز ناکامی .
دست اندرکاران مرگ از در حدود وی نظاره کردند . در‌این هنگام اندوهی باطن او‌را فرا گرفت که آن را نمی شناخت .
اندوهی پنهانی که تا آن لحظات آن را درنیافته بود . »
سعادت از دیدگاه امام حسین ( علیه السلام )
ارگانیک است که آدم با چنین تفکری در رابطه سعادت از ثبات حس برخوردار نخواهد بود .
چرا که اگر درین لحظه به علت برخورداری از لذتی شم به روزی کند ولی دو ساعت دیگر به مشقت در گیر شود ,
خویش را بدبخت ترین موجودکره خاکی می داند .
همین موضوع نشانگر خطای بشر در معنا این واژه و کلمه است .
سعادت به معنای لذت نیست , به دلیل آن که در این‌حالت جلادان و ظالمان هم از سعادتمندان خواهند بود ,
چون از ظلم و ستم و ریختن خون بشر ها لذت می‌برند .
به حقیقت می توان این مفهوم و معنی را پذیرفت؟
رضایت مطلق موجب سعادت نیست .
تصور اشتباه دیگری که آدم در این راه دارد , خلاصه کردن سعادت آدم در رضایت اوست .
در واقع چنین می‌گویند که آنچه آدم به آن رضایت داده است به عبارتی سعادت اوست .
این تفکر هم نادرست است . در دوره ای بشر به بردگی تن داد و آن زمان نیز به بردگی خویش رضایت کامل داشت .
حتی‌د‌ر در بین تصاویر بردگان مشاهده میشود که برده ای در حالا تیز کردن کاردی است
تا آن را به صاحب و مالک خویش بدهد تا وی برده را بکشد .
درین تصاویر کوچک ترین شک و تردید و نارضایتی در چهره بردگان قابل رویت نیست .
این نیز از رضایت بشر . آیا رضایت بردگان به خفت و خواری موجب سعادت آنها می شود؟
درست است که بگوییم زیرا به موقعیت خویش راضی بودند پس خوشبخت بودند؟
این اندیشه هر چه برای آدم به ارمغان بیاورد قطعا ره آورد آن سعادت و خوشبختی نخواهد بود .
تقسیم حقیقی انسان
قسمت بندی بشر به دو مدل خوشبخت و بدبخت درست نیست .
مگر می شود انسانی به مدت حتی چند ساعت از سعادت به معنای منفعت مندی از لذایذ برخوردار باشد
و ناگواری از باطن یا محیط خارج به جان وی چنگ نیندازد؟
ولی این داستان در انسانِ دارنده وجدان , راستگو است .
چرا که چه بسا اگر زندگی فردی او سراسر لذت باشد گشوده با خویش می اندیشد
که فقر دامان اکثری را گرفته و آنها با رنج و سختی دست به گریبان می‌باشند
و همین فکر خنده حقیقی را از روی لبان او محو می سازد.
نوشته شده توسط شهر هوشمند اینترنتی
وب طلایی
